Alone Butterfly In The Sea

หนึ่งปีมาแล้ว ที่ผมจมอยู่กับความเศร้าอย่างเป็นสุข และกระดาษเคลือบพลาสติกใบเล็ก ๆ ซึ่งมีข้อความที่ผมอ่านไม่รู้เรื่องเขียนอยู่ แต่ผมจะเก็บมันไว้ จนกว่าจะถึงวันที่ผมจากโลกนี้ไปเพื่อไปพบกับเธอ
ในวันนั้น ผมได้ชวนเธอไปฉลองวันเกิดสองต่อสอง และเธอก็ตกลงรับปาก พร้อมกับบอกให้ผมขอพรจากเธอได้ หนึ่งข้อเป็นของขวัญ ผมรู้สึกมีความสุขมากอย่างบอกไม่ถูก เราคบกันมานาน จนเราสนิทกันมาก และผมก็มีความรู้สึกที่ดีกับเธอ วันเกิดของผมเป็นวันสุดท้ายของการสอบไล่ที่แสนเครียด แต่ผมกลับไม่รู้สึกเครียดเลย เฝ้าแต่คอยให้ถึงวันสุดท้ายเพื่อที่ผมจะได้พูดคำที่เก็บไว้นานแสนนานกับเธอ เธอเป็นคนเรียนเก่ง แต่แปลกที่การสอบครั้งนี้เธอกลับไม่มา ทั้งที่เป็นการสอบที่สำคัญมาก ผมเริ่มใจไม่ดี ทุกครั้งที่โทรไปหา เธอก็ปิดโทรศัพท์ตลอด ดังนั้นเมื่อสอบเสร็จวันสุดท้าย ผมจึงรีบบึ่งรถไปหาเธอที่บ้านทันที แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะพบแต่พี่เลี้ยงของเธอเท่านั้น และได้ข้อมูลมาว่าโรคประจำตัวของเธอกำเริบอย่างรุนแรง ตัองเข้ารับการผ่าตัด และขณะนี้เธอได้พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
เมื่อผมไปถึงโรงพยาบาล ผมถึงกับตกใจมากจนเข่าทรุด กับภาพที่ผมเห็น เธอนอนหลับอยู่บนเตียง สายระโยงระยางเต็มไปหมด ชีพจรเต้นอ่อนมาก ผมเดินเข้าไปหาเธอที่เตียง แล้วเธอก็ลืมตาขึ้น พรัอมกับจับมือผมไว้แน่น เธอยิ้มและกระซิบเบาๆ ผ่านหลอดออกซิเจนที่ครอบปากว่า " วันนี้วันเกิดเธอนะ เธอจะทำหน้าแบบนี้ไม่ได้ เจ้าของวันเกิดต้องยิ้มากๆ สิ เราไม่เป็นไรมากหรอก ไม่ต้องห่วง ... จับมือเราไว้แน่น ๆ นะ หลับตา แล้วอธิษฐานพรที่เธออยากจะขอมา เร็วสิ จะได้สมหวังไง .. อธิษฐานพร้อมกับเรานะ " ผมหลับตาลง ทั้งที่ผมเป็นคนร้องไห้ยากมาก แต่น้ำตากลับไหลออกมาไม่หยุด ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ ผมรู้สึกว่าเธอขยับตัว จึงลืมตาขึ้น เธอได้หยิบกระดาษใบเล็กใบหนึ่งยื่นให้ผม พร้อมกับบอกว่า " นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกและชิ้นสุดท้ายที่เราจะให้เธอนะ เก็บมันไว้ให้ดี " เมื่อเธอพูดจบ เธอก็ยิ้มพร้อมกับดวงตาทั้งสองของเธอค่อย ๆ ปิดลง มือของเธอที่กุมมือของผมไว้แน่น ตอนนี้ค่อยๆ คลายออก เสียงดังปี๊บยาว ของเครื่องวัดชีพจรดังลั่นห้อง ผมช๊อค ได้แต่ตะโกนเรียกชื่อเธอ แม่ของเธอเป็นลมล้มลง พ่อของเธอร้องไห้ กอดกับแม่....
เจ้าหญิงของผมไม่มีอีกแล้ว เธอจากไปแล้ว หนึ่งปีผ่านไป ผมได้นำกระดาษใบนั้นไปเคลือบ เก็บไว้ติดตัวเสมอ แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าเธอต้องการจะบอกอะไรกับผม เพราะมันเป็นเหมือนรหัสที่ผมแก้ไม่ออก ผมนั่งอยู่คนเดียวในห้องตอนกลางคืนที่แสนเหงาและว้าเหว่ เปิดหน้าต่างให้ลมโชยเข้ามา ดับไฟแล้วจุดเทียนพร้อมด้วยธูปหอม ผมคิดถึงเธอมาก ผมหลับตาและอธิษฐานกับเธอว่า " เราอยากรู้คำตอบของเธอที่เธอเขียนไว้ในกระดาษ ได้โปรดบอกเราหน่อยนะ." สักพัก ลมก็พัดเข้ามาในห้องวูบใหญ่ พัดกระดาษใบนั้นตกพื้นพลิกกลับหัวขึ้นมาอีกด้านหนึ่ง ผมถึงกับน้ำตาไหลทันทีที่เห็นมัน...




... ก yluo ว ^ 0r ...