พรุ่งนี้จะเริ่มต้นทำงานอีกครั้งหลังจากช่วงหยุดยาวเทศกาลสงกรานต์ของปีนี้ซึ่งก็มีเรื่องราวต่างๆมากมายเกิดขึ้น ทั้งในประเทศเราเองซึ่งก็หนีไม่พ้นปัญหาการเมือง และในต่างประเทศ และที่จะกล่าวไม่ได้เลยก็คือปัญหาสิ่งแวดล้อม มันยิ่งใหญ่และนับวันก็รุนแรงมากขึ้นดังจะเห็นได้จาก ปัญหาเเผ่นดินไหวทั้งเฮติ และล่าสุดที่จีนคนบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก แล้วเราช่วยอะไรได้บ้าง คิดแล้วก็ได้แต่ส่งกำลังใจไปให้ผู้ประสบภัยพิบัติ นี่ถ้าตอนนี้ประเทศไทยไม่ประสบปัญหาตีกันเองภายในประเทศคงจะได้เห็นพลังมวลชน พลังน้ำใจคนไทยส่งเงิน ส่งข้าวของไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยเเผ่นดินไหวที่จีนเป็นแน่แท้ ซึ่งอย่างกรณีที่เฮติไทยได้ชื่อว่าเป็นประเทษที่มีน้ำใจล้มหลามมากที่สุดในโลก ฟังดูแล้วน่าภาคภูมิใจมากที่ชาติเรา มีชื่อเสียงในด้านดีๆกับเค้าบ้าง

ออกไปเสียยาวกลับมาเรื่องงานของผมต่อดีกว่าพรุ่งนี้รู้สึกลังเลใจกลับมาไปทำงานอย่างไรไม่ทราบได้ เพราะเหมือนตอนนี้อารมณ์ไม่มั่นคง ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเราต้องการอะไรกันแน่ เพราะที่เรากำลังทำอยู่มันใช่งานที่เราอยากทำจริงๆหรือเปล่า หรือว่าเราอยากเรียนต่อ หรือว่าจะไปบวชดี คิดยังไงก็ยังคิดไม่ตกเสียที

ผมคิดเล่นๆกับตัวเองว่าจะไปบอกอาจารย์ที่คณะว่าผมขอลาออกเเล้วกันน่ะครับ ด้วยเหตุผลคือ ???? อาจารย์คงถามต่อว่าออกแล้วจะไปทำอะไร ผมก็คิดว่าผมก็ยังให้คำตอบอาจารย์ไม่ได้อยู่ดี แต่ที่รู้แน่ๆตอนนี้คือ อยากเรียนภาษาอังกฤษให้แข็งแรงกับอยากไปเมืองนอก ซึ่งเป็นความฝันอันสูงสุดก่อนที่จะออกบวชซึ่งเป็นความฝันอันสูงสุดยิ่งกว่า ก็เลยคิดกะตัวเองว่าเอาว่ะ ออกจากงานมาเรียนภาษาอังกฤษที่เราลงเรียนไว้ให้มันจบๆไปดีกว่าไหม เพราะถ้าทำงานด้วยเรียนด้วยเวลามันไม่พอและรู้สึกว่าเราไมได้เต็มที่กับมัน ซึ่งรู้สึกเสียดายเงินที่ลงทุนไป แล้วก็กะว่าจะหาที่ฝึกงานต่อ แถวๆที่เรียนนั้นแหละ เพราะไม่อยากลืมที่เล่าเรียนมา ไหนๆก็เรียนมาตั้ง 6 ปี ว่าไหม ?

สรุป ตกลงจะออกจากงานแล้วน่ะ แล้วก็มานั่งเรียนภาษาอังกฤษอย่างเดียวเลย โอเคไหมครับชีวิต ................อืมถ้าคิดว่าโอเคก็ทำไปเถอะ แต่ติดอยู่ที่ว่ามันจะลำบากทางบ้าน แต่ก็........น่ะเอาน่าเราคิดว่าเราทำดีเเล้ว อยู่ที่คณะก็ทำตัวลำบาก ฝ่ายนั้นฝ่ายนี้ ข้างนั้นข้างนี้ไม่ต่างอะไรกับประเทศไทยตอนนี้เลยว่าไหมครับ

ชีวิตเป็นของเรา เรากำหนดชะตาชีวิตตนเอง
ขยัน คือ คำตอบ ยังใช้ได้อยู่